Licencje
z
prawem
do
korzystania
to
licencje,
w
przypadku
których
klient
może
rozporządzać
możliwością
korzystania
z
licencji
i uzyskiwać
zasadniczo
wszelkie
korzyści
z
niej
wynikające.
Udzielenie
licencji
ma
na
celu
zapewnienie
klientowi
korzystania
z
własności
intelektualnej w formie, w jakiej istnieje ona w momencie udzielenia licencji.
Licencje
z
prawem
do
dostępu
to
zaś
takie
licencje,
które
wymagają
od
ich
dostawcy
podejmowania
działań
mających
znaczący
wpływ
na
własność
intelektualną,
do
której
klient
na
mocy
umowy
licencyjnej
uzyskał
prawo,
wystawiają
klienta
na
pozytywne
i
negatywne
skutki
podejmowanych
przez
dostawcę
działań,
a
działania
te
nie
prowadzą
do
przekazania
klientowi
dóbr
lub
usług.
Udzielenie
licencji
ma na celu zapewnienie klientowi dostępu do własności intelektualnej w formie, w jakiej istnieje ona przez okres ważności licencji.
W
przypadku
licencji
z
prawem
do
korzystania,
sprzedawanych
bez
istotnych
usług
towarzyszących
na
czas
nieokreślony,
momentem
rozpoznania
przychodu
jest
moment
przekazania
kontroli
nad
licencją
do
klienta
(momentem
tym
zazwyczaj
jest
moment
przekazania
licencji
do
użytkowania
klientowi).
W
przypadku
zaś
licencji
z
prawem
do
dostępu
sprzedawanych
na
czas
określony
przychód
będzie
rozpoznawany
przez
okres,
na
który
udzielono
licencji.
W
przypadku
jednak,
gdyby
okazało
się,
że
licencje
udzielone
na
czas
określony
są
licencjami
z
prawem
do
korzystania,
wówczas
przychód
będzie
ujmowany
w
momencie
przekazania
licencji
do
użytkowania
klientowi.
Sprzedaż sprzętu
Przychody
ze
sprzedaży
sprzętu
i
usług
z
nim
związanych
(np.
usługi
projektowania,
instalacja),
stanowiące
łącznie
jedno
zobowiązanie
do
dostarczenia
kompleksowego
systemu,
w
ramach
którego
sprawnie
działająca
infrastruktura
jest
jednym
z
kluczowych
elementów
projektu, ujmowane są zgodnie z metodą zaawansowania kosztowego.
Przychody
ze
sprzedaży
sprzętu
i
usług
związanych
ze
sprzętem,
które
nie
są
elementem
kompleksowego
projektu
infrastrukturalnego
rozpoznawane są w momencie przekazania kontroli nad sprzętem do klienta.
Zmienne wynagrodzenie
Zgodnie
z
MSSF
15,
jeśli
wynagrodzenie
określone
w
umowie
obejmuje
kwotę
zmienną,
Spółka
oszacowuje
kwotę
wynagrodzenia,
do którego
będzie
uprawniona
w
zamian
za
przekazanie
przyrzeczonych
dóbr
lub
usług
na
rzecz
klienta
i
zalicza
do
ceny
transakcyjnej
część
lub
całość
kwoty
wynagrodzenia
zmiennego
wyłącznie
w
takim
zakresie,
w
jakim
istnieje
wysokie
prawdopodobieństwo,
że
nie
nastąpi
odwrócenie
znaczącej
części
kwoty
wcześniej
ujętych
skumulowanych
przychodów
w
momencie,
kiedy
ustanie
niepewność
co
do wysokości wynagrodzenia zmiennego.
Przypisanie ceny transakcyjnej do zobowiązań do wykonania świadczenia
Spółka
przypisuje
cenę
transakcyjną
do
każdego
zobowiązania
do
wykonania
świadczenia
(lub
do
odrębnego
dobra
lub
odrębnej
usługi)
w
kwocie,
która
odzwierciedla
kwotę
wynagrodzenia,
które
–
zgodnie
z oczekiwaniem
Spółki
–
przysługuje
jej
w
zamian
za
przekazanie
przyrzeczonych dóbr lub usług klientowi.
Istotny element finansowania
Ustalając
cenę
transakcyjną,
Spółka
koryguje
przyrzeczoną
kwotę
wynagrodzenia
o
zmianę
wartości
pieniądza
w
czasie,
jeśli
rozkład
w czasie
płatności
uzgodniony
przez
strony
umowy
(w
sposób
wyraźny
lub
domyślny)
daje
klientowi
lub
Spółce
istotnie
korzyści
z
tytułu
finansowania
przekazania
dóbr
lub
usług
klientowi.
W
takich
okolicznościach
uznaje
się,
że
umowa
zawiera
istotny
element
finansowania.
Spółka
stosuje
wyjątek
praktyczny
dopuszczony
w
MSSF
15
i
nie
koryguje
przyrzeczonej
kwoty
wynagrodzenia
o
wpływ
istotnego
elementu
finansowania,
jeżeli
w
momencie
zawarcia
umowy
oczekuje,
że
okres
od
momentu
przekazania
przyrzeczonego
dobra
lub
usługi klientowi do momentu zapłaty za dobro lub usługę przez klienta wyniesie nie więcej niż jeden rok.
Istotny
element
finansowania
nie
występuje
w
umowie
z
klientem
m.in.
wtedy,
gdy
różnica
między
przyrzeczonym
wynagrodzeniem
a ceną
sprzedaży
gotówkowej
dobra
lub
usługi
wynika
z
powodów
innych
niż
udostępnienie
finansowania
klientowi
lub
Spółce
oraz
różnica
między
tymi
kwotami
jest
proporcjonalna
do
jej
przyczyny.
Zazwyczaj
ma
to
miejsce,
gdy
zgodnie
z
warunkami
płatności
klient
Spółki
może
być
zabezpieczony
przed
brakiem
właściwego
wywiązania
się
z
części
lub
całości
zobowiązań
umownych
przez
drugą
stronę
umowy.
Koszty umów z klientami
Koszty
pozyskania
umowy
(doprowadzenia
do
zawarcia
umowy)
to
dodatkowe
(przyrostowe)
koszty
pozyskania
umowy
ponoszone
przez
Spółkę
w
celu
doprowadzenia
do
zawarcia
umowy
z
klientem,
których
Spółka
nie
poniosłaby,
jeżeli
umowa
nie
zostałaby
zawarta.
Spółka
ujmuje
te
koszty
jako
składnik
aktywów,
jeżeli
spodziewa
się,
że
koszty
te
odzyska.
Okres
amortyzacji
aktywowanych
kosztów
z
tytułu
pozyskania umowy to okres, w którym Spółka wypełnia obowiązki świadczenia wynikające z tej umowy.
Z
praktycznego
punktu
widzenia
Spółka
ujmuje
dodatkowe
koszty
doprowadzenia
do
zawarcia
umowy
jako
koszty
w
momencie
ich
poniesienia,
tylko
jeśli
okres
amortyzacji
składnika
aktywów,
który
w
przeciwnym
razie
zostałby
ujęty
przez
Spółkę,
wynosi
jeden
rok
lub
krócej.
Koszty
wykonania
umowy
to
koszty
poniesione
w
związku
z
wykonywaniem
umowy
zawartej
z
klientem.
Spółka
ujmuje
te
koszty
jako
składnik
aktywów,
gdy
nie
są
objęte
zakresem
innego
standardu
(np.
MSR
2
Zapasy,
MSR
16
Rzeczowe
aktywa
trwałe
lub
MSR
38
Wartości niematerialne), oraz gdy spełniają one wszystkie następujące kryteria:
a)
koszty te są bezpośrednio powiązane z umową lub z przewidywaną umową z klientem,
b)
koszty
te
prowadzą
do
wytworzenia
lub
ulepszenia
zasobów
Spółki,
które
będą
wykorzystywane
do
spełnienia
(lub do dalszego spełniania) zobowiązań do wykonania świadczenia w przyszłości; oraz
c)
Spółka spodziewa się, że koszty te odzyska.